Vidate hodiaŭ en fama kalendaro pri E-aj aranĝoj :

Studsemajnfino en Stevensbeek, Nederlando. Esperantaj ursoj en diversaj niveloj.

Jen timigega aranĝo, ĉu ne ?!

Proksime de Albertville (Albervil’) en Francio, uzino uzas la selakton* de 600 fromaĝistoj por produkti elektron.

Kiam oni produktas fromaĝon, postrestas likva parto, la selakto (laktosero). Kutime per ĝi oni nutris la porkojn. Sed porkoj ne plu brediĝas en la Savoja montaro. Ankoraŭ antaŭ nelonge, oni transportis la selakton al malproksima fabriko de nutraĵ-suplementoj. Sed la transportado multe kostas kaj poluadas. Tial oni konstruis gas-fabrikon. En ĝi transformiĝas la selakto, kvazaŭ en bov-stomako. La selakto entenas bakteriojn, kiuj fermentante produktas gason. La gaso poste fariĝas elektro vendota al la nacia elektra kompanio. La uzino pritraktas po cent mil litroj da selakto tage, sufiĉe por la elektro-provizo al mil kvincent familioj.
Aliregionaj fromaĝistoj interesiĝas pri tiu reciklado kaj ĝia kuna enspezo. Fakte unuaj elpensis la recikladon la monaĥoj el la abatejo de Tamié (Tamje), Savojo. Ili produktas fromaĝon ekde la 12-a jarcento kaj decidis moderniĝi. Nun de 10 jaroj ili uzas la selakton por hejti sian monaĥejon.

Clip audio : Le lecteur Adobe Flash (version 9 ou plus) est nécessaire pour la lecture de ce clip audio. Téléchargez la dernière version ici. Vous devez aussi avoir JavaScript activé dans votre navigateur.

Redaktis Didje, laŭ artikolo el RTL, aperinta la 5-an de Januaro 2016

*selakto = laktosero = verdeta acideta likvo, restanta el la lakto post apartigo de kremo kaj kazeo (laŭ PIV)

Evildea la fama, talenta, iom freneza esperantista videoblogisto reklamas ĉi-tiun blogon !

Dankegon Evildea, via interesiĝo honoras min ! Mi laboros plej diligente, mi promesas !
Didje

Al ĉiuj : nepre abonu la jutuban kanalon de Evildea ! aŭ li…. Ne, mi ne diros !

Kelkaj esperantistoj emas krokodili, tio estas paroli nacilingve en esperantistaj aranĝoj . Tial sekvas parolado de Zamenhof, okazinta en 1910, kie li kun klarigoj instigas la esperantistojn paroli Esperanton eĉ dum la naciaj kunvenoj.

Pri la neceso paroli Esperanton
Parolado de Zamenhof en la unua Rusia Esperanto-kongreso, Sankt-Peterburgo, 1910

   Vi eble miros, ke mi parolas al vi ne ruse, sed Esperante; vi eble diros, ke ĉar ni havas nun kongreson de samregnanoj kaj ĉiuj, aŭ almenaŭ preskaŭ ĉiuj ĝiaj partoprenantoj komprenas tre bone la saman lingvon, estas multe pli nature paroli al ili en tiu lingvo. Ekzistas tamen gravaj kaŭzoj, pro kiuj mi elektis por mia parolo tiun lingvon, por kiu ni batalas kaj por kiu ni kunvenis.
Niaj kongresoj, ne sole la universalaj, sed ankaŭ la naciaj, havas antaŭ ĉio signifon instruan kaj edukan. Esperantistoj, disĵetitaj en diversaj urboj kaj urbetoj, kunvenas en pli aŭ malpli granda amaso, por aŭdi nian lingvon, por kontroli, ĉu ili ĝuste ellernis la lingvon, ĉu ili bone ĝin komprenas, por kompari sian propran manieron de parolado kun la parolmaniero de pli spertaj esperantistoj. Kiam ili poste revenas hejmen ili ne sole mem parolas pli pure, sed ili alportas modelon de bona parolado al tiuj, kiuj restis hejme. Tiamaniere la kongresoj reguligas la uzadon de la lingvo, kaj dank’ al niaj kongresoj jam nun oni parolas Esperanton perfekte egale ne sole en la plej malproksimaj anguloj de ĉiu aparta regno sed en ĉiuj plej malsamaj lokoj de la tuta tera globo. Jam nun, kiam oni aŭdas bonan kaj spertan esperantan oratoron, oni neniel povas diveni, al kiu nacio aŭ lando li apartenas. La plena aŭtonomia vivo de nia lingvo, kun ĝia absolute propra, ne pruntita kaj ne imitita spirito, ĉiam pli kaj pli fortikiĝas tiamaniere, kvazaŭ ĉiuj esperantistoj de la mondo loĝus kune sur unu malgranda peco de tero.
Ne malpli grava estas la eduka signifo de la esperantistaj kongresoj. Izolitaj esperantistoj, kiuj neniam havis la eblon praktike apliki tion, kion ili lernis, ofte dubas, ĉu efektive per Esperanto oni povas tute bone interkompreniĝi. Eĉ interne de la esperantistaj grupoj oni ofte ne kuraĝas paroli Esperante, oni balbutas, oni preferas paroli en sia nacia lingvo, kaj proporcie al la nekuraĝeco de la parolado aperas ankaŭ nekuraĝeco de propagando, ĉar la esperantistoj-balbutantoj malgraŭ-vole ne povas liberigi sin de la timo, ke eble tamen Esperanto estas afero pli teoria, ol praktika. Sed kiam la balbutanto venas al kongreso, kie li havas la eblon aŭdi bonajn kaj spertajn esperantistajn oratorojn, kiam li per siaj propraj oreloj kaj okuloj konvinkiĝas, kiel bele kaj flue oni povas paroli en Esperanto, li entuziasmiĝas, li vidas, ke li laboras por io viva kaj vivoplena, li revenas hejmen kun nova kuraĝo kaj energio. Niaj kongresoj, ne sole la universalaj, sed ankaŭ la lokaj, tiamaniere edukas konvinkitajn, sekve ankaŭ entuziasmajn batalantojn por nia afero.
Tio estas la ĉefaj motivoj, pro kiuj ni en ĉiuj niaj kongresoj ne sole en la universalaj, sed ankaŭ en la naciaj aŭ regionaj, nepre devas paroli ne sole pri Esperanto, sed ankaŭ per Esperanto.